Krokante chips
Artisanaal en van de ultrakorte keten
Al in 2016 begon dit trio van boeren – die ook granen, bieten en vlas kweken – na te denken over een manier om de dialoog te herstellen tussen deze twee polen van de voedselketen. De oplossing? Een afgewerkt product afleveren zonder tussenpersonen. Omdat de neven alle drie aardappelen verbouwen, kwamen ze niet toevallig op het idee om artisanale chips te produceren. Om zich vertrouwd te maken met het proces besloot een van de drie naar het zuiden van Frankrijk te trekken en daar de productietechniek te observeren.
Stany Obin (28), Antoine Van den Abeele (27) en Thomas Cnockaert (34) zijn drie mannen met een missie: “Consumenten en boeren spreken vandaag niet meer dezelfde taal, ze begrijpen elkaar niet meer,” stellen ze vast. “Er moet dringend iets ondernomen worden om het contact te herstellen. Want beide partijen zullen daar baat bij hebben. Voor de ene de zekerheid van artisanale en lokale productie, voor de andere minder volatiele prijzen.” Deze vaststelling lag aan de basis van Les chips de Lucien, een project dat drie jonge musketiers uit Namen uit de grond stampten.
“De aardappelen worden van april tot oktober op onze eigen velden geteeld”
De ervaring was overtuigend en het trio besliste om er voluit voor te gaan en keihard te werken. “Het is makkelijker om de uren te tellen dat we sliepen, dan de uren die we werkten”, legt Antoine Van den Abeele uit. “Bij het begin van het project klopten we soms dagen van negentien uur.” Maar hun plan was niet meer te stoppen. Tussen de plek voor het transformatieproces en de velden van de drie boeren ligt een afstand van nog geen vijf kilometer. Beter kan niet als je de CO2-uitstoot wil beperken.
Waar haalden ze de naam? Die is een eerbetoon aan de grootvader: Lucien Van den Abeele. Geboren in 1926 in Kruishoutem, verhuisde hij in 1958 naar Wallonië, naar de boerderij van Bure, het hart van deze familiegeschiedenis. Te snel heengegaan liet hij drie kinderen en zes kleinkinderen na.
“We weigeren smaakversterkers of kleurstoffen te gebruiken, we willen geen chemie in onze pakjes”
Met ‘Les Chips de Lucien’ wil het drietal zich onderscheiden, geen sprake van de industriestandaard te kopiëren. “We weigeren smaakversterkers of kleurstoffen te gebruiken, we willen geen chemicaliën in onze pakjes,” benadrukt Thomas Cnockaert, die erop wijst dat kruiden en aromaten maar 1 à 2% van het totale product uitmaken.
De chips bestaan in vier versies: zout (met een Duitse landvariëteit zonder plastic microdeeltjes), zout en peper, paprika (gemaakt met Spaanse paprika’s) en een versie met specerijen. In de toekomst moeten er meer komen, met smaken als pesto, kaas, uien en kruiden, tomaat-basilicum …
“De aardappelen worden op onze eigen velden geteeld, van april tot oktober”, zegt Stany Obin. “We beschikken over geventileerde loodsen, waar we ze opslaan en waaruit we putten wanneer we er nodig hebben. We kunnen de aardappelen lang genoeg bewaren, ongeveer tot 15 augustus van het jaar na de oogst. In een jaar tijd produceren we ongeveer 25.000 ton, waarvan we in 2019 en 2020 vierhonderd ton hebben omgezet in chips. Het plan is om mettertijd nog te groeien.”
De Lady Claire en de Lady Rosetta zijn de variëteiten die de drie neven speciaal voor chips uitkozen, omdat ze minder water bevatten (75%) dan andere aardappelen. (Op het moment van ons bezoek was Les Chips de Lucien in omschakeling naar biologische landbouw, terwijl de werkplaats al het Certisys-label had ontvangen).
Over de kwaliteit wil het drietal nog dit zeggen: de chips worden in Mettet geproduceerd met een batchproces, een discontinu systeem zoals het ook wordt toegepast bij de chips van Kettle of Tyrrells, waardoor ze die typische crunch krijgen. Door een dikkere snijwijze krijgen ze een heel knapperige, interessante textuur. De fabricagemethode zorgt er ook voor dat het vetgehalte op het oppervlak van de chips beperkt blijft.
